Άλλη μια ποδοσφαιρική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Άλλη μια χρονιά που η πάλαι ποτέ κυρίαρχος του αγγλικού ποδοσφαίρου μένει χωρίς τίτλο. Ο λόγος για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που ολοκλήρωσε αισίως 4η συνεχόμενη χρονιά χωρίς την κατάκτηση κανενός τίτλου. Οι τελευταίοι τίτλοι που μπήκαν στην τροπαιοθήκη του συλλόγου είναι το Europa League και το Carabao Cup το 2017. Για να μιλήσουμε για πρωτάθλημα θα πρέπει να πάμε πίσω 9 χρόνια, στην τελευταία σεζόν του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στο τιμόνι. Το πρόβλημα είναι εμφανές και όσο διαιωνίζεται προκαλεί ακόμα περισσότερα προβλήματα γύρω από τον σύλλογο.
Η μεταβατική περίοδος που θα περνούσε η ομάδα μετά την φυγή του μεγάλου της ηγέτη το 2013 ήταν νομίζω διαφαινόμενη. Όλοι θεωρούσαν, σωστά όπως φάνηκε, πως όταν ένας οργανισμός έχει μάθει να λειτουργεί με συγκεκριμένες διαδικασίες για 20 και πλέον χρόνια, το σοκ που θα του προκαλούσε αυτή η μεγάλη αλλαγή θα ήταν τεράστιο. Και νομίζω πως αυτό ήταν λογικό και αναμενόμενο. Αυτή η περίοδος όμως έχει παρέλθει προ πολλού. Ο σύλλογος ναι πέρασε μέσα από αυτή την επίπονη διαδικασία τα πρώτα 3-4 χρόνια, όμως έχει βγει από αυτή. Πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για μεταβατικές περιόδους και επανάκτηση του χαμένου DNA.
Η ομάδα έχει καταφέρει να επιστρέψει σε πρωταγωνιστικά επίπεδα όσο αφορά τις εγχώριες διοργανώσεις, που θεωρώ πως είναι και το πιο σημαντικό κριτήριο, όπως επίσης έχει ζήσει όμορφες ευρωπαϊκές βραδιές τα τελευταία χρόνια. Είναι ξεκάθαρο πως βρίσκεται κοντά στο επίπεδο των ομάδων που πρέπει να ανταγωνιστεί και να κερδίσει για να επιτρέψει πίσω στον θρόνο της. Στο τέλος όμως φαίνεται πως πάντα κάτι της λείπει. Είναι μισό βήμα πίσω από αυτό που πρέπει να είναι. Αυτό το στοιχείο γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν φτάνει κοντά στην πηγή (5 χαμένοι ημιτελικοί, 1 χαμένος τελικός, 2η θέση στο πρωτάθλημα) αλλά δεν καταφέρνει να πιεί νερό.
Και εδώ είναι που ξεκινά η μεγάλη συζήτηση. Τι είναι αυτό που φταίει και η Γιουνάιτεντ βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω; Και επειδή όλοι έχουμε από μια άποψη, ειδικά για θέματα που αφορούν το ποδόσφαιρο, έχουν ακουστεί πολλά τις τελευταίες μέρες σε σχέση με τα πιθανά αίτια αυτής της αδυναμίας των κόκκινων διαβόλων. Έχω εντοπίσει τα περισσότερα πυρά μετά τον χαμένο τελικό με την Βιγιαρεάλ να έχουν στραφεί ενάντια στον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Ο Νορβηγός τεχνικός θεωρείτε από μεγάλη μερίδα του κόσμου ως ο κύριος υπεύθυνος για την δυστοκία της ομάδας να κάνει το βήμα παραπάνω.
Πρέπει να ομολογήσω πως εγώ διαφωνώ με αυτή την άποψη. Στην δική μου οπτική ο Νορβηγός είναι ο κύριος υπαίτιος για το γεγονός πως η ομάδα έχει επιστρέψει για τα καλά σε πρωταγωνιστικές πορείες και βλέπει στα μάτια αντιπάλους που τα τελευταία χρόνια έμπαινε στο γήπεδο απλά για να χάσει αξιοπρεπώς. Με τα καλά του και τα κακά του ο Σόλσκιερ έχει καταφέρει, χωρίς να δαπανήσει ιδιαίτερα πολλά χρήματα, να δημιουργήσει μια ομάδα που εντός και εκτός γηπέδου συμπεριφέρεται σαν ΟΜΑΔΑ. Δεν έχει πρόβλημα να διαχειριστεί τα μεγάλα αστέρια, ακόμα και τον Πογκμπά έχει καταφέρει να σταθεροποιήσει σε ένα καλό επίπεδο απόδοσης, αλλά πολύ περισσότερο έχει καταφέρει να σταματήσει το άκουσμα διάφορων φημών είτε για ποδοσφαιριστές που θέλουν να φύγουν, είτε για ποδοσφαιριστές που έχουν υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα είτε για ποδοσφαιριστές που δημιουργούν προβλήματα στα αποδυτήρια. Εκτός από τα πιο πάνω έξωαγωνιστικά, εντός γηπέδου η ομάδα του έχει πολύ καλή παρουσία στο μεγαλύτερο κομμάτι της παραμονής του στον πάγκο της Γιουνάιτεντ. Επαναλαμβάνω λάθη σίγουρα έκανε και σίγουρα θα κάνει. Καλό όμως είναι να βλέπουμε την μεγαλύτερη εικόνα και να μην παρασυρόμαστε από μεμονωμένα παιχνίδια.
Και πάμε στο σημείο που εγώ εντοπίζω το πρόβλημα της Μάντσεστερ. Μια ομάδα για να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει σε πολλές διοργανώσεις ταυτόχρονα χρειάζεται δυο πράγματα. Χρειάζεται ποιότητα ανάλογη με τους στόχους που κυνηγά και βάθος στο ρόστερ για να μπορεί να αντέξει να βρίσκεται εντός δυο και τριών στόχων μέχρι το τέλος. Σε αυτά τα δυο κομμάτια η ομάδα υστερεί.
Ξεκινώντας από το δεύτερο, που είναι και πιο εύκολο να εντοπιστεί, η Γιουνάιτεντ μπορεί να στηριχθεί μόνο πάνω σε 13 με 14 παίχτες. Επαναλαμβάνω, πρέπει να έχουμε πάντα ως κριτήριο το τι θέλει να πετύχει η ομάδα. Ο στόχος είναι οι κατακτήσεις των εγχώριων τίτλων και οι καλές πορείες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κανένας παίχτης τύπου Τραορέ και Τουανζέπε δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτά τα θέλω. Σε 2-3 χρόνια μπορεί. Εδώ όμως μιλάμε για το σήμερα. Απλά ρίξτε μια ματιά στα ονόματα που είχε στον πάγκο δίπλα του ο Σόλσκιερ στον τελικό με την Βιγιαρεάλ και αφήνω τα συμπεράσματα σε εσάς για το αν άργησε ή όχι να κάνει αλλαγές. Ποιους από αυτούς θα εμπιστευόσασταν εσείς για να μπουν και να αλλάξουν την μοίρα ενός τελικού ευρωπαϊκής διοργάνωσης;
Και τώρα πάμε στο άλλο κομμάτι που είναι συνυφασμένο με το πιο πάνω. Η ποιότητα των ποδοσφαιριστών. Μια ομάδα που θέλει να βρίσκεται στις κορυφαίες της Ευρώπης θα πρέπει να διαθέτει οπωσδήποτε ποδοσφαιριστές που να συγκαταλέγονται στους καλύτερους της Ευρώπης. Η Γιουνάιτεντ θα πρέπει να βάλει χρήμα και να πάρει ποδοσφαιριστές που να μπορούν να της δώσουν αυτά που στοχεύει. Τερματοφύλακας, κεντρικός αμυντικός, αμυντικός μέσος και ακραίος επιθετικός είναι θέσεις στις οποίες η ομάδα υστερεί σε ποιότητα και θα πρέπει να κινηθεί το καλοκαίρι για να καλύψει αυτές τις ελλείψεις. Είδαμε πως η Τσέλσι με μια αλλαγή τερματοφύλακα άλλαξε όλη την εικόνα της άμυνας της. Είδαμε τον Καντέ να είναι ο MVP αυτής της ομάδας, που από το Σάββατο βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης. Η Λίβερπουλ είχε τις μεγάλες της επιτυχίες αφότου πήρε τον Άλισον και τον Φαν Ντάικ. Παίκτες με ποιότητα αλλά και με προσωπικότητα που κατάφεραν να αλλάξουν επίπεδο στην ομάδα τους. Αυτά είναι λίγα από τα παραδείγματα που δείχνουν πως ποδοσφαιριστές αξίας είναι το κλειδί για το βήμα παραπάνω. Τέτοιους είναι που χρειάζεται και η Γιουνάιτεντ για να επανέλθει στην κορυφή. Παίκτες όπως τον Μπρούνο Φερνάντες και τον Έντισον Καβάνι και σε άλλα σημεία του γηπέδου. Παίκτες που θα μπορούν να πάρουν παιχνίδια μόνοι τους είτε βρίσκονται στο επιθετικό κομμάτι είτε στο αμυντικό.
Γιατί όταν βρίσκεσαι στον πόλεμο και ο αντίπαλος σου σου ρίχνει με πολυβόλα δεν μπορείς εσύ να προσπαθείς να τον κερδίσεις με σφεντόνες. Και δεν μπορεί να φταίει τελικά για την ήττα σου η τακτική που χρησιμοποίησες και όχι το όπλο που κρατούσες.
