Τελείωσε ο Μάιος και μπήκαμε στην περίοδο που οι διοικήσεις των ομάδων κάνουν την αποτίμηση της χρονιάς. Τι στοχεύαμε; Τι κάναμε; Που μπορούσαμε να φτάσουμε; Αυτά είναι λίγα από τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν στις γνωστές «συναντήσεις» διοίκησης και τεχνικού τιμ. Σε αυτές τις συναντήσεις που πρέπει να αποφασίσουν αν τελικά η χρονιά είναι επιτυχημένη ή αποτυχημένη. Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να απαντηθεί αυτό το ερώτημα; Σε κάποιες περιπτώσεις πολύ δύσκολο.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να είμαστε σε μια γωνία και να παρακολουθούμε τι θα λεχθεί στη συνάντηση του Τεν Χααγκ με τους Γκλέιζερς. Πετύχαμε ή αποτύχαμε; Ποια θα είναι η ετυμηγορία; Κατάφερε ο Ολλανδός τεχνικός να πάρει την ομάδα ένα βήμα μπροστά ή έμεινε στάσιμη; Πόσο αλήθεια διαφέρει η φετινή χρονιά με τις αντίστοιχες πρώτες χρονιές των Μουρίνιο και Σόλσκιερ; Υπάρχει η προοπτική αυτή η ομάδα να μπορέσει να καλύψει το χάσμα που τη χωρίζει από την έτερη ομάδα της πόλης; Όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν και τελικά να μάθουμε αν είναι βάσιμο οι οπαδοί των κόκκινων διαβόλων να πιστεύουν πως το άμεσο μέλλον θα βρει την ομάδα τους στο ψηλότερο επίπεδο.
Κάτι ανάλογο θα προσπαθήσουμε να κάνουμε και εμείς σήμερα. Βάζοντας κάτω τα δεδομένα θα συζητήσουμε κατά πόσο ο Τεν Χααγκ στην πρώτη του χρονιά στο Ολντ Τράφορντ κατάφερε να πετύχει τους στόχους του και ποια μπορεί να είναι η επόμενη μέρα.
Πριν το ξεκίνημα της σεζον είχα ασχοληθεί ξανά με αυτό το θέμα και η άποψη που κατέθεσα ήταν πως ο μεγάλος στόχος του Ολλανδού τεχνικού θα έπρεπε να ήταν πρωτίστως να πείσει πως μπορεί να κουμαντάρει ένα τέτοιο καράβι. Θα έπρεπε να δείξει πως ακόμη και αν το ρόστερ του είναι χαμηλότερου επιπέδου από αυτό των ανταγωνιστών του, έχει τη δυνατότητα να το βελτιώσει, να το αναπτύξει και να δημιουργήσει βάσεις για το μέλλον. Αφενός φτιάχνοντας κορμό από τους υφιστάμενους ποδοσφαιριστές και αφετέρου πείθοντας, μέσα από τη δουλειά του, μεγαλύτερα ονόματα ότι αξίζει τον κόπο να μετακομίσουν στο Μάντσεστερ για λογαριασμό των κόκκινων. Επιπλέον, έγραφα τότε πως θα έπρεπε στη διάρκεια της χρονιάς η ομάδα του Ολλανδού να καθιερώσει ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού το οποίο θα υπηρετούσε σε όλους τους αγώνες, είτε εντός, είτε εκτός, είτε έπαιζε ως φαβορί είτε ως αουτσάιντερ.
Αυτά λοιπόν ήταν τα κύρια ζητούμενα στο δικό μου μυαλό. Δεν μίλησα για τίτλους, δεν μίλησα για διεκδίκηση του πρωταθλήματος δεν μίλησα για μεγάλα και άπιαστα όνειρα. Γιατί είναι πολύ πιο σημαντικό να δημιουργηθούν βάσεις για το μέλλον παρά μια χρονιά πυροτέχνημα με πρόσκαιρες επιτυχίες. Πάμε λοιπόν να κάνουμε την αποτίμηση και να δούμε τελικά πόσο επιτυχημένη ήταν η φετινή χρονιά.
Ξεκινώντας από το πρώτο μπορούμε να πούμε πως από την πρώτη του μέρα και τις πρώτες του δηλώσεις, φρόντισε να καταστήσει ξεκάθαρο σε όλους πως αυτός θα είναι το αφεντικό. Δεν δίστασε να τα βάλει ακόμη και με τον πιο μεγάλο παίκτη που φόρεσε ποτέ την φανέλα της ομάδας για να δείξει πως δεν θα κάνει πίσω πουθενά. Κατάφερε να διατηρήσει τον έλεγχο των αποδυτηρίων μέσα από δύσκολες καταστάσεις και να έχει την συμπάθεια των ποδοσφαιριστών του. Πιο τρανό παράδειγμα η μέρα που ενώ ο Ράσφορντ ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα έμεινε στον πάγκο για πειθαρχικό παράπτωμα και μετά το τέλος του αγώνα ο ίδιος ανέφερε σε δηλώσεις του πως ο προπονητής του είχε δίκαιο. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Πάμε τώρα να εξετάσουμε και το αγωνιστικό κομμάτι. Εδω τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Μιλήσαμε πιο πάνω για βελτίωση των υφιστάμενων ποδοσφαιριστών. Μιλήσαμε για σταθερό αγωνιστικό πλάνο. Μιλήσαμε για μια ομάδα με ταυτότητα. Λοιπόν σε αυτά τα κομμάτια θεωρώ πως ο Ολλανδός δεν μπορεί να πάρει βαθμό πάνω του μετρίου. Όταν έγραφα το άρθρο πριν μερικούς μήνες, στο ρόστερ της ομάδας δεν υπήρχαν ακόμη ονόματα όπως ο Κασεμίρο, ο Μαρτίνεζ και ο Άντονι. Αυτό σημαίνει πως η διοίκηση έκανε το καθήκον της και στο μέτρο του δυνατού ικανοποίησε τις βασικές ανάγκες του προπονητή για ενίσχυση. Τι έγινε όμως από εκεί και πέρα; Ποιος παίκτης από τους «παλιούς» κατάφερε να κάνει ένα βήμα μπροστά; Αν εξαιρέσουμε τον Νταλότ, που σε διαστήματα της χρονιάς έδειξε πως μπορεί να αντεπεξέλθει, κανένας άλλος. Και σε συνέχεια αυτού διαβάζουμε πως ο Τεν Χααγκ είναι έτοιμος να απομακρύνει σχεδόν μια 11αδα «παλιών» από το Ολντ Τραφορντ. Δείγμα του οτι δεν κατάφερε να πάρει τίποτα από αυτούς τους παίκτες. Κατά συνέπεια θα πρέπει η ομάδα να κινηθεί το καλοκαίρι για να βρει ένα μεγάλο αριθμό top class παικτών, να καταφέρει να τους πείσει να έρθουν στο Μαντσεστερ και να πληρώσει το ανάλογο αντίτιμο για αυτούς.
Αν πρέπει να μιλήσουμε και για αυτό που εγώ ονόμασα σταθερό αγωνιστικό πλάνο το οποίο θα βοηθούσε την ομάδα να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και χαρακτήρα, και πάλι δεν θεωρώ πως η ομάδα έκανε το βήμα παραπάνω. Είδαμε τον Ολλανδό να ξεκινά την χρονιά επιλέγοντας να αφήνει στον πάγκο τον Ρονάλντο, λέγοντας πως δεν ταιριάζει στο αγωνιστικό του πλάνο και στην συνέχεια να βάζει στο ρόστερ ένα παίκτη με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτα του CR7, αλλά με πολύ χαμηλότερη ποιότητα και εκτελεστική δεινότητα (βλέπε Βέγκχορστ).
Είδαμε την ομάδα σε κάποια παιχνίδια να πιέζει ψηλά, σε κάποια να περιμένει στο δικό της μισό, σε κάποια να έχει την κατοχή της μπάλας και σε κάποια να παίζει στην κόντρα. Επιμένω πως το να έχει μια ομάδα σταθερό τρόπο παιχνιδιού βοηθά στο να κτίσει αυτοπεποίθηση, χαρακτήρα και να μπορεί να δει στα μάτια κάθε αντίπαλο σε οποιοδήποτε γήπεδο. Ένα στατιστικό το οποίο αποδεικνύει το πιο πάνω είναι η ειδική βαθμολογία στα εντός και στα εκτός έδρας παιχνίδια της χρονιάς. Δεύτερη στη βαθμολογία των εντός έδρας αγώνων με 48 κερδισμένους βαθμούς και πέμπτη στα εκτός έδρας παιχνίδια με 27 κερδισμένους βαθμούς. Συμπέρασμα 21 λιγότεροι κερδισμένοι βαθμοί στα εκτός έδρας παιχνίδια. Ξεκάθαρη έλλειψη αυτοπεποίθησης και χαρακτήρα που πηγάζουν από την έλλειψη σταθερού αγωνιστικού πλάνου.
Μπορεί λοιπόν η χρονιά να έχει κλείσει με θετικό πρόσημο, κυρίως λόγω της εξασφάλισης εισιτηρίου για το Champions League και της κατάκτησης του League Cup, όμως ουσιαστικά η ομάδα και κατ’ επέκταση ο Τεν Χααγκ, δεν έχουν καταφέρει απολύτως τίποτα. Οι προκλήσεις είναι μπροστά και είναι πολύ μεγάλες. Γιατί το ταβάνι αυτής της ομάδας δεν μπορεί να είναι το φετινό. Το όνομα και το έμβλημα της απαιτούν πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Όπως επίσης και ο ανταγωνισμός που είναι χιλιόμετρα μακριά.
Το να κάνεις μια, κατά τα φαινόμενα, καλή πρώτη χρονιά δεν σου εξασφαλίζει τίποτα. Ούτε σε κάνει επιτυχημένο. Αυτό που μπορεί να ξεχωρίσει τον Ολλανδό από τους προκατόχους του είναι η σταθερότητα, η ανάπτυξη, η συνέχεια και η συνέπεια. Και όλα αυτά να γίνονται σε βάθος χρόνου.
