Η Ρόμα βρίσκεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Πέρσι ήταν το Conference League φέτος είναι το Europa League. Πέρσι το κατέκτησε, βάζοντας έτσι το πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο στην τροπαιοθήκη της, μετά από δυο αποτυχημένες προσπάθειες το 1984 στο κύπελλο πρωταθλητριών και το 1991 στο κύπελλο UEFA. Φέτος ελπίζει για παρόμοια κατάληξη, γεγονός που αφενός θα εμπλουτίσει την τροπαιοθήκη της με ακόμα ένα ευρωπαϊκό τίτλο και αφετέρου θα της εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο Champions League της επόμενης χρονιάς. Είναι μεγάλη η πρόκληση και είμαι σίγουρος πως κανένας στην ομάδα της Ρώμης δε θα κοιμηθεί ήσυχος μέχρι και το βράδυ της 31ης Μαΐου. Πρώτος και καλύτερος ο προπονητής της ομάδας, ο επικεφαλής αυτής της παρέας και αρχιτέκτονας ακόμη μιας μεγάλης πορείας. Ο Ζοσέ Μουρίνιο.
Τι να πεί κανείς για αυτόν τον τύπο; Κάτι παραπάνω από αυτό που είπε ο ίδιος για τον εαυτό του δηλαδή. «Special One» αυτοχαρακτηρίστηκε. Τότε που κατακτούσε διαδοχικά το κύπελλο UEFA και το Champions League με την Πόρτο και έπαιρνε τη μεγάλη μεταγραφή για την Τσέλσι.
Πολλοί τον χαρακτήρισαν αλαζόνα και υπερόπτη. Πολλοί χρησιμοποιούσαν ειρωνικά τα λόγια του στις αποτυχίες για να τον χαρακτηρίσουν «Special Once» αντί «Special One». Ο τρόπος που ο ίδιος χρησιμοποιούσε τον χρόνο του μπροστά στις κάμερες δημιούργησε πολλούς εχθρούς. Η συμπεριφορά του πολλές φορές τον έφερνε απέναντι σε παίχτες που θεωρούνταν «σταρ» και αυτό του έβαζε εμπόδια στη δουλειά του.
Είναι αλήθεια πως πέρασε μια πολύ δύσκολη περίοδο στην Γιουνάιτεντ και ακολούθως στην Τότεναμ, περίοδο την οποία δεν κατάφερε να διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο. Ο εγωισμός του και το πείσμα του ήταν τόσο μεγάλα που τον έπνιξαν. Και αφού οι εχθροί που ανέφερα πιο πάνω βρήκαν τέτοια ευκαιρία του έδιναν το ένα κτύπημα μετά το άλλο. Υπήρξε περίοδος που τον έβλεπα και αυτό που εισέπραττα ήταν πως δεν απολάμβανε πια αυτό που έκανε. Γεμάτος νεύρα και ένταση, έχοντας ως μοναδικό σκοπό να την πεί σε αυτούς που τον αμφισβητούσαν. Κάπου χάθηκε η χαρά του παιχνιδιού, κάπου έχασε τον δρόμο του λέω εγώ.
Και όμως κάπου εκεί έχω την εντύπωση πως έκανε την πιο σωστή επιλογή, μια επιλογή που έσωσε την καριέρα του. Η απόφαση πριν από 2 καλοκαίρια να αναλάβει το τιμόνι της Ρόμα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ιδανική για τον ίδιο. Μια επιλογή που έχει όλα τα συστατικά που χρειαζόταν για να κάνει το μεγάλο restart.
Καταρχάς επέστρεψε σε μια χώρα όπου μεγαλούργησε. Η «Ιντερ του Μουρίνιου» και το tribble που κατέκτησε θα μνημονεύονται στα βάθη της ιστορίας. Αυτό του έδωσε την άνεση να δουλέψει χωρίς να πρέπει να αποδείξει τίποτα και σε κανένα. Επίσης το γεγονός οτι στην ομάδα δεν υπάρχει το μεγάλο αστέρι, ο ποδοσφαιριστής που να θεωρεί τον εαυτό του μεγαλύτερο από τον προπονητή, δεν του δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στα αποδυτήρια. Και τρίτο και πιο σημαντικό ο κόσμος της ομάδας τον λατρεύει. Το γήπεδο γεμίζει και υπάρχει γύρω από την ομάδα μια πολύ καλή ενέργεια.
Όλα τα πιο πάνω μας έχουν δώσει την ευκαιρία, να ξαναγνωρίσουμε τον Ζοσέ Μουρίνιο από την αρχή. Εκείνος ο νεαρός από την Πορτογαλία, που με μόνο κίνητρο την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, ξεκίνησε για να κατακτήσει την κορηφή του κόσμου είναι ξανά μπροστά μας. Οι εικόνες που τον δείχνουν να κλαίει σαν μικρό παιδί μετά τις προκρίσεις της ομάδας του στους τελικούς του Conference League πέρσι και Europa League φέτος, αλλά και ο τρόπος που πανηγύρισε μαζί με τους ποδοσφαιριστές του, σαν πατέρας με τα παιδιά του, είναι πολύ πιο σημαντικές από οποιοδήποτε τίτλο. Από οποιαδήποτε διάκριση. Ο αθλητισμός είναι συναισθήματα, είναι στιγμές. Και είναι για αυτούς που τον αγαπούν και μπορούν να τα νιώσουν.
Ο Μουρίνιο, τι και αν κέρδισε τόσα πολλά πράγματα στην καριέρα του, αποδεικνύει πως είναι ένας άνθρωπος που έχει το ποδόσφαιρο στο είναι του, έχει γεννηθεί για να κάνει αυτό και μακάρι να συνεχίσει να το κάνει για αρκετά ακόμη χρόνια.
Εγώ από την πλευρά μου λοιπόν του δίνω ένα τεράστιο RESPECT, προτιμώντας να τον θαυμάζω αντί να τον αποδοκιμάζω.
