Ακροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου σε όλη την ζωή του, ο Τζορτζ Μπεστ επιχείρησε να μπολιάσει σε μία σύντομη καριέρα το απαράμιλλο ταλέντο του, με την ξέφρενη ζωή ενός hippie. Απέτυχε, αλλά κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στο διεθνές lifestyle της εποχής του. Ίσως εκεί έγκειται και το μεγαλείο του, ίσως η 25η Νοέμβρη του 2005 να τον πήρε από κοντά μας την κατάλληλη στιγμή, προτού λεκιάσει με αποστάγματα βύνης μία μοναδική υστεροφημία.
Γεννήθηκε στο Μπέλφαστ το 1946 και το 1963 μόλις 17 χρονών πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση με τη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία προσπαθούσε να ξεπεράσει την αεροπορική τραγωδία του Μονάχου του 1958. Τέσσερα μόλις χρόνια αργότερα ο Τζορτζ Μπεστ ως μέλος της “αγίας τριάδας” του Μάντσεστερ, μαζί με τους Μπόμπι Τσάρλτον και Ντένις Λο, έφερε τους κόκκινους διάβολους στην κορυφή της Ευρώπης επικρατώντας στον τελικό της -τότε- ανίκητης Μπενφίκα. Ήταν οι πορτογάλοι δημοσιογράφοι που λίγα χρόνια πριν τον είχαν χαρακτηρίσει ως τον “πέμπτο Beatle”, ενα προσωνύμιο που θα έμενε μαζί του ως το τέλος. Ο Τζορτζ Μπεστ άλλωστε ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής που απασχόλησε έντονα τα βρετανικά -και όχι μόνο- media με το lifestyle του.
Ήταν χαρισματικός, όμορφος, ετοιμόλογος και έξυπνος αλλά και λάτρης του ωραίου φύλου, πότης, απείθαρχος, ασυνεπής, τεμπέλης. Στο γήπεδο όμως ήταν πραγματικά ο καλύτερος. Ο Σερ Ματ Μπάσμπι, θρυλικός προπονητής της Γιουνάιτεντ, έλεγε συνεχώς στους παίκτες του “όποτε είναι δυνατόν, να δίνετε τη μπάλα στον Τζόρτζι”. Γιατί ο Μπεστ είχε -εξωπραγματική για την εποχή- τεχνική κατάρτιση και ταχύτητα. Ήταν καλός πασέρ, εξαιρετικός σουτέρ και ένας από τους καλύτερους ντριμπλέρ που πάτησαν ποτέ χορτάρι. Είχε επίσης ισορροπία κι αντοχή στο ξύλο που αναπόφευκτα έτρωγε με τα κατά καιρούς δολοφονικά τάκλιν από τους ζαλισμένους αντιπάλους του. Αγωνιζόταν στο πλάι αλλά και στο κέντρο της επίθεσης, στην επιθετική τριπλέτα αλλά κι ακριβώς πίσω από αυτήν. Με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ αγωνίστηκε 361 φορές και πέτυχε 137 γκολ. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, τρία κύπελλα και ένα ευρωπαϊκό πριν την αφήσει μόλις στα 27 του.
Δυστυχώς η άταχτη ζωή που έκανε, και εθισμός του στο ποτό σταμάτησαν τόσο γρήγορα τη λαμπρή του καριέρα.
Η κατάχρηση αλκοόλ θα του στερούσε τελικά τη ζωή στις 25 Νοεμβρίου 2005, σε ηλικία 59 ετών, μία μόλις ημέρα μετά την τροπολογία που πέρασε η βρετανική κυβέρνηση και επέτρεπε στα μπαρ να παραμένουν ανοιχτά επί 24ωρου βάσεως. Στην κηδεία του στο Μπέλφαστ, περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι παρατάχθηκαν στον δρόμο για να αποτίσουν τον ύστατο φόρο τιμής στον καλλιτέχνη της στρογγυλής θεάς.
10 Ατάκες του που έγραψαν ιστορία:
…για το αλκοόλ και την άστατη ζωή του:
1. “Έχω σταματήσει να πίνω, αλλά μόνο όταν κοιμάμαι.”
2. “Το 1969 εγκατέλειψα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά τις ζωής μου.”
3. “Ίσως πάω στους Ανώνυμους Αλκοολικούς, αλλά νομίζω ότι θα ήταν δύσκολο να παραμείνω ανώνυμος.”
4. “Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου σε ποτά, κορίτσια και γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα.”
…για τον Ερίκ Καντονά:
5. “Θα έδινα όλη την σαμπάνια που έχω πιει στη ζωή μου για να έπαιζα μαζί του σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό αγώνα στο Ολντ Τράφορντ.”
…για τον Ντέιβιντ Μπέκαμ:
6. “Δεν έχει καλό αριστερό πόδι, δεν έχει καλή κεφαλιά, δεν μαρκάρει και δεν σκοράρει συχνά. Κατά τα άλλα είναι καλός παίκτης.”
…για τον Πολ Γκασκόιν:
7. “Είχα πει κάποτε ότι ο δείκτης νοημοσύνης του Γκασκόιν ήταν μικρότερος από τον αριθμό της φανέλας του και αυτός με ρώτησε: “Τι είναι δείκτης νοημοσύνης;”
…και ίσως η κορυφαία ατάκα του:
7+1. “Αν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ.”
