Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες παικτών. Αυτοί που στην πρώτη καλή ευκαιρία που τους παρουσιάζεται ανοίγουν την πόρτα για το επόμενο βήμα της καριέρας τους, γνωρίζοντας ότι μπορούν να κατακτήσουν τον ποδοσφαιρικό κόσμο με ένα καλύτερο ρόστερ (και συμβόλαιο) πλάι τους. Κι αυτοί που εν γνώσει τους μένουν αιώνια πιστοί στην ομάδα την οποία τους ανέδειξε και αρνούνται κατηγορηματικά να την αφήσουν. Ακόμη κι όταν κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης επιμένει να σε κάνει δικό της με κάθε τρόπο.
Για τον Φραντσέσκο Τότι, όμως, η Ρόμα δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι της ποδοσφαιρικής μοίρας. Μέσα του ήξερε πως το να μείνει στη συνείδηση των Ρωμαίων ως ο τελευταίος και αιώνιος Αυτοκράτορας και να την υπηρετήσει μέχρι τα δεύτερα «άντα» αποτελεί μεγαλύτερο παράσημο από το να την εγκαταλείψει για μερικές κούπες ακόμα στο βιογραφικό του. Ήταν μια απόφαση συνειδητή από έναν παίκτη-ηγέτη. Κι ας μην είχε η Ρόμα την αίγλη ή τις αγωνιστικές περγαμηνές της Γιουβέντους ή της Μίλαν. Της έμεινε αιώνια πιστός και την Κυριακή ο θρυλικός «Καπιτάνο» θα μας αφήσει με ένα σωρό αναμνήσεις.
Από ποδοσφαιρικά μονοπάτια που έζησε (εύκολα και δύσκολα) και για τα οποία μόνο εκείνος γνωρίζει εάν θα είχε εκτοξευθεί σε (ευρωπαϊκούς) τίτλους η καριέρα του, σε περίπτωση που δεν απαρνιόταν για χάρη της αγαπημένης του Ρόμα τα μεγαλεία της Μαδρίτης ή της Μίλαν. Nαι κι αυτή τον ήθελε όταν ήταν στις μεγάλες της δόξες κι αυτός ξεπρόβαλε ως το next big thing του Calcio.
Κι όμως ο Τότι που κατέκτησε μόλις ένα ιταλικό πρωτάθλημα όταν ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα πήρε φύλλο πορείας για το «Ολίμπικο», αλλά έγινε Παγκόσμιος με την Ιταλία το 2006, κάθε φορά που ερχόταν το τεράστιο δίλημμα είχε έτοιμη την απάντηση: «Η Ρώμη είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Η Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Αυτή η ομάδα, αυτή η πόλη, είναι όλη μου η ζωή». Γνήσιος Ρωμαίος μέχρι το τέλος κι ας έχασε πολύ μεγάλα ραντεβού. Ειδικά στο Champions League.
Έτσι είχε μάθει από την οικογένεια του στη γειτονιά Πόρτα Μετρόνια της Ρώμης και αυτό ανέφερε στη μητέρα του όταν το 1989 η Μίλαν έταξε λαγούς με πετραχήλια για να τον πάρει στο Σαν Σίρο αμούστακο. «Μένω Ρώμη». Τόσο απλά.
Η αφοσίωση στην ομάδα της πόλης του τον κατατάσσει αυτόματα σε μια ειδική κατηγορία που ξεπερνά τα όρια του ποδοσφαίρου, όπου όλα αγοράζονται. Αυτός είναι ο «Καπιτάνο». Ένα σύμβολο πίστης που όταν έβαλε στο ζύγι αυτό που οι περισσότεροι τοπ κλας παίκτες δεν θα σκεφτόντουσαν καν, γνώριζε πως είχε κατακτήσει πολλά περισσότερα από τους τίτλους που έχασε. Τον αιώνιο σεβασμό.
Ακόμα και την Δευτέρα (17/6/2019) που ανακοίνωσε το οριστικό «αντίο» από την οικογένεια των «τζιαλορόσι» μετά από 30 χρόνια παρουσίας στο… δεύτερο σπίτι του, όπως αποκάλεσε την αγαπημένη του Ρόμα, ο Τότι έγραψε το τέλος εποχής με τον δικό του τρόπο. Διαπίστωσε πως από την στιγμή που κρέμασε τα… παπούτσια του, πριν από δύο χρόνια, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Η έλευση του αμερικανικού fund αλλοίωσε το dna των Ρωμαίων. Δεν τηρήθηκαν οι υποσχέσεις που δόθηκαν, δεν στηρίχθηκαν οι επιλογές του από το πόστο του τεχνικού διευθυντή. Και ο «Καπιτάνο» που δεν κρύβεται πίσω από το δακτυλό του, επιχείρησε την μεγάλη έξοδο. Ως ο τελευταίος μεγάλος αυτοκράτορας της Ρώμης, έδωσε τον επίλογο μιας σχέσης που όμοια της δύσκολα μπορείς να βρεις στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο:
«Δεν ήθελα να είμαι στη διάθεση των ανθρώπων που δεν με ήθελαν εκεί. Συγκεκριμένα άτομα στη Ρόμα θέλουν να αφαιρέσουν όλους τους πραγματικούς υποστηρικτές της Ρόμα. Κατάφεραν αυτό που ήθελαν, όμως η αλήθεια έλαμψε. Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί μπήκαν στην ομάδα, ήθελαν να μας διώξουν όλους εμάς που είμαστε οπαδοί της Ρόμα. Με ενοχλεί και με στεναχωρεί αυτή η εξέλιξη. Θα στηρίζω πάντοτε τη Ρόμα. Δεν είναι “αντίο” αυτό που λέμε. Δεν γίνεται να υπάρξω μακριά από τη Ρόμα».
Πηγή: onsports.gr
