«Σε περίπτωση ανθρωποκτονίας η μεγαλύτερη ποινή που προβλέπει ο νόμος στη Βραζιλία είναι τα 30 χρόνια. Εγώ πληρώνω εδώ και πενήντα χρόνια για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα» είπε ο τερματοφύλακας Μοασίρ Μπαρμπόσα για το ματς με την Ουρουγουάη στον τελικό γύρο για το Μουντιάλ του 1950.
Στις 16 Ιουλίου του 1950, μέσα σε ένα πανηγυρικό κλίμα σιγουριάς ότι η Βραζιλία θα είναι η επόμενη πρωταθλήτρια κόσμου, διοργανώνονταν παρελάσεις στους δρόμους της χώρας. Ο δήμαρχος του Ρίο αποκαλούσε ήδη τους ποδοσφαιριστές πρωταθλητές και οι 180.000 περίπου βραζιλιάνοι που πήγαν στο Μαρακανά περίμεναν να βρεθούν στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό πάρτι που έχει διοργανωθεί ποτέ.
Αυτή η μέρα όμως έμελλε να είναι η χειρότερη για το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο. Παρότι προηγήθηκε η «σελεσάο», οι Ουρουγουανοί νίκησαν με 2-1 και κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η ήττα αυτή βύθισε σε πένθος τη χώρα και ο Τύπος έγινε ιδιαίτερα σκληρός απέναντι σε όσους ευθύνονταν για το αποτέλεσμα, ενώ ο Ουρουγουανός Χίγκια που πέτυχε το δεύτερο γκολ στο 79’ είχε πει μοναδικά: «Μόνο τρεις άνθρωποι έχουν κάνει το Μαρακανά να σωπάσει με μία κίνηση: ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ κι εγώ».
Ο σκόρερ στο 79ο λεπτό πέρασε τον Μπιγκόντε και μπήκε στην περιοχή, αλλά αντί να πασάρει, σούταρε στην κλειστή γωνία αιφνιδιάζοντας τον Μπαρμπόσα. Τότε ξεκίνησε και ο Γολγοθάς ενός εξαιρετικού γκολκίπερ.
Ο Βραζιλιάνοι αφού βρήκαν το εξιλαστήριο θύμα, δεν το άφησαν ποτέ να ξεχάσει το λάθος του. Ακόμη και 43 χρόνια μετά τον τελικό, του απαγορεύτηκε να σχολιάσει έναν αγώνα σε τηλεοπτική μετάδοση. Ο Μάριο Ζαγκάλο επίσης, τον είχε διώξει από την προπόνηση Βραζιλίας επειδή ήταν… γρουσούζης.
Πηγή: forzajuve.gr
