Γυρνάμε τον χρόνο πάνω από ένα αιώνα πίσω, για να σας αφηγηθούμε μια τρελή ιστορία που άλλαξε την τύχη της Manchester United και ουσιαστικά καθόρισε τη δημιουργία της.
Η Manchester United αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο είναι μία από τις πιο γνωστές και διαδεδομένες ποδοσφαιρικές ομάδες στον πλανήτη. Λίγοι είναι όμως αυτοί που ξέρουν πως πραγματικά άρχισαν όλα κι ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν για το περιστατικό που έσωσε την ομάδα από βέβαιη… διάλυση!
Από την ίδρυση της, η United έχει συνδεθεί με τα ονόματα τεράστιων προσωπικοτήτων όπως οι Best, Charlton, Ferguson, Rooney, Busby κλπ. Ποιο είναι όμως το όνομα που δεν αναφέρεται στην ιστορία του συλλογου ; Ο Major! Και μάλιστα αν δεν ήταν αυτός, μάλλον κανείς δεν θα ήξερε σήμερα τους προηγούμενους πέντε κυρίους. Σας παρουσιάζω λοιπόν τον Major:
Τώρα κέρδισα την προσοχή σας; Επιτέλους! Ήρθε η ώρα λοιπόν να γνωρίσουμε την ιστορία του μικρού Major, ξεκινώντας μάλιστα από την αρχή της ίδιας της Manchester United.
Η ιδέα ξεκίνησε το 1878 από μια παρέα εργατών του σιδηροδρόμου που αποφάσισε να δώσει μια αθλητική γεύση στα Σαββατιάτικα απογεύματά της, ιδρύοντας της Newton Heath L&YR (Lancashire & Yorkshire Railway). Έτσι, τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της, η ομάδα ερχόταν αντιμέτωπη αποκλειστικά με ομάδες άλλων εργατών των σιδηροδρόμων. Οι “Heathens” όπως ήταν γνωστοί εκείνο τον καιρό, κέρδισαν το πρώτο τους τρόπαιο το 1886, όταν και νίκησαν στον τελικό του Manchester Cup, την ομώνυμη ομάδα της πόλης, μπροστά σε 4.000 φίλους της ομάδας!
Σύντομα, οι άνθρωποι του συλλόγου συνειδητοποίησαν πως η ομάδα δεν προοριζόταν πλέον μόνο για ερασιτεχνικό επίπεδο και το 1889 έκαναν αίτηση συμμετοχής στην Football League. Έπειτα από απόρριψη του αιτήματος, αποφασίστηκε η Newton Heath LYR να συμμετάσχει στον πανεθνικό πρωτάθλημα, διοργάνωση στην οποία κατάφερε να διαπρέψει για τρία χρόνια πριν επιτέλους γίνει αποδεχτή στην Football League, το 1892.
Πλέον τα πράγματα πήραν πιο σοβαρή τροπή. To club έγινε ανεξάρτητο σωματείο, απαλλάσσοντας το ακρωνύμιο LYR από το όνομά της καθώς δεν αποτελούσε απλή ομάδα σιδηροδρόμων, παρά το γεγονός οτι πολλοί παίχτες της δούλευαν ακόμη εκεί. Μάλιστα, ο σύλλογος αποφάσισε να διορίσει τον A.H Albut, ως τον πρώτο προπονητή στην ιστορία του!
Η πρώτη σεζόν δεν στέφθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία καθώς παρά την νίκη με 10-1 επί της Wolves, που όχι απλά ήταν πρώτη νίκη της Newton Heath, αλλά και η μεγαλύτερή της μέχρι και σήμερα (!), η ομάδα τερμάτισε τελευταία κι αναγκάστηκε να αναμετρηθεί με την πρώτη της δεύτερης κατηγορίας Small Heath (σημερινή Birmingham) για να καταφέρει να παραμείνει στην First Division. Έπειτα από νίκη της εναντίον της Small Heath, η ομάδα του Albut παρέμεινε στην κατηγορία. Την δεύτερη σεζόν η ομάδα είχε πάλι την ίδια μοίρα, με τη διαφορά πως αυτή τη φορά τερματίζοντας και πάλι τελευταία, αναγκάστηκε να παίξει με τη Liverpool που είχε τερματίσει πρώτη στη δεύτερη κατηγορία. Ήττα με σκορ 2-0 και υποβιβασμός για τους “Heathens”…
Η εντός έδρας φανέλα που χρησιμοποιούσα η ομάδα εκείνη την περίοδο.
Στο υπόλοιπο της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα η Newton Heath καθιέρωσε τον εαυτό της ως ομάδα “της-πρώτης-πεντάδας” της δεύτερης κατηγορίας, μη καταφέρνοντας παρόλα αυτά να πάρει την άνοδο που της άξιζε. Ως έδρα είχε το “Bank Street”, ένα γήπεδο που ήταν γνωστό για την κάκιστη κατάσταση του τάπητα, που ήταν άθλιος ακόμη και για τα πρότυπα της εποχής! Αρκετές φορές αγώνες ακυρωνόντουσαν λόγω ανικανότητας του γηπέδου και κακών αθλητικών συνθηκών.
Η πρώτη σεζόν του 20ου αιώνα, εκτός από αγωνιστικά προβλήματα, έφερε και οικονομικά. Εκτός του οτι η ομάδα τερμάτισε στη δέκατη μόλις θέση της δεύτερης κατηγορίας, ο σύλλογος πλέον είχε τεράστιες οφειλές. Μέχρι τις αρχές του 1901, το συνολικό ποσό οφειλών είχε ξεπεράσει πλέον τις 2.500 λίρες, άφταστο ποσό για τα δεδομένο της εποχής. Ενώ λοιπόν ο σύλλογος φαινόταν να οδεύει σε σίγουρο αφανισμό, κάπου εκεί ήταν που ο Harry Stafford κι ο σκύλος του ανέλαβαν δράση!
Για την ιστορία, ο Harry Stafford ήταν ο επί έτη αρχηγός και κεντρικός αμυντικός της ομάδας. Νοιαζόταν για την ομάδα του όσο τίποτε άλλο στη ζωή του και πριν αρχίσει καλά καλά ακόμη η κρίση, συνήθιζε στις ημέρες αγώνα να στέλνει τον σκύλο του, Major, γύρω γύρω στους φιλάθλους με ένα καλαθάκι, για να συλλέγει «ψιλά» για οικονομική ενίσχυση. Ο Major, ράτσας «Αγίου Βερνάρδου», εκτελούσε επίσης χρέη μασκότ της ομάδας. Τον Ιανουάριο του ίδιου έτους λοιπόν, στο St. James’ Hall του Manchester, διοργανώθηκε τετραήμερο bazaar από τον Stafford, με κύριο έκθεμα τον Major, ώστε να μαζευτούν οικονομικοί πόροι για τη σωτηρία της Newton Heath.
Παρόλα αυτά, σα να μην έφταναν όλα τα άσχημα για τον αρχηγό των «Heathens», εκτός του οτι το bazaar στέφθηκε με περίτρανη αποτυχία, τη τελευταία ημέρα αυτού, ο σκύλος του χάθηκε! Όπως αναφέρει ο «θρύλος», περιπλανώμενος στα στενά της πόλης, ο Major περνώντας απ’έξω από τη Walker and Homfray Brewery, μάγεψε με την επιβλητική του παρουσία την κόρη του διαχειριστή της pub αυτής. Το όνομα αυτού; John Henry Davies. «Λυγίζοντας» από την αγάπη που έδειξε η κόρη του για το ζώο, έτρεξε άμεσα να μάθει ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του, έτσι ώστε να του ζητήσει κάποιο χρηματικό αντάλλαγμα και να του τον αγοράσει, ως δώρο για αυτή. Όταν τελικά ανταμώθηκαν, Davies και Stafford είχαν πολλά περισσότερα να συζητήσουν, από την αγορά ενός σκύλου. Ο δεύτερος έπεισε τον πρώτο να επενδύσει στην ομάδα, βοηθώντας έτσι σημαντικά στην κρίση του συλλόγου.
Στις 9 Ιανουαρίου του 1902, ο πρόεδρος της Newton Heath, William Healey, απευθύνθηκε στο δικαστήριο, κάνοντας λόγο πως του οφείλονταν 242 λίρες που ακόμη δε τις είχε λάβει και πως γι’αυτό δε μπορεί να βοηθήσει οικονομικά την ομάδα. Παρόλα αυτά, το αίτημά του απορρίφθηκε, με τις εφημερίδες της εποχής να κάνουν λόγω για διάλυση λόγω χρεών.
«Τα βλέμματα αυτή τη βδομάδα είναι στραμμένα στη Δεύτερη Κατηγορία, όπου η Newton Heath φαίνεται να είναι σε χείριστη οικονομική κατάσταση. Το δικαστήριο απέρριψε να βρεθεί μέση λύση, επομένως αν δεν εξοφληθούν οι οφειλές, δε θα μπορεί να αγωνιστεί το Σάββατο. Σύμφωνα με πηγές μας, ο σύλλογος επρόκειτο να διαλυθεί και να δημιουργηθεί νέος από τις ‘στάχτες’ του, χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί επισήμως»
– δημοσίευμα της Manchester Guardian, το πρωί της 13ης Ιανουαρίου του 1902.
Τότε ήταν που ο John Henry Davies τράβηξε τον «άσσο από το μανίκι του». Συγκαλώντας συμβούλιο στις 18 του ίδιου μήνα, καθόρισε τη τύχη του συλλόγου. Ενώ ο Stafford τοποθέτησε στο τραπέζι σχεδόν 200 λίρες, ο Davies μαζί με τρεις ακόμη μεγαλοεπιχειρηματίες συνέλεξαν πάνω από 2.000, με τα συνολικά χρέη να διαγράφονται διαπαντός! Ως αντάλλαγμα για τη βοήθειά του, ο Davies έλαβε το σκύλο ως δώρο για την κόρη του. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με φήμες, έμεινε ως μασκότ της ομάδας μέχρι το 1905.
Ο ισχυρός άνδρας έγινε και τυπικά πλέον ιδιοκτήτης του συλλόγου. Τρεις μήνες μετά, στις 24 Απριλίου του 1902, έγινε συμβούλιο ανοιχτό σε φιλάθλους, με σκοπό τη μετονομασία του συλλόγου. Έχοντας ήδη αποφασίσει πως τα χρώματα των φανελών θα είναι πλέον για πρώτη φορά κόκκινα και άσπρα, ο νεαρός φίλος της ομάδας Louis Rocca, πρότεινε το «Manchester United». Έπειτα από ορισμένες αρχικές διαφωνίες, το όνομα έμεινε κι από εκείνη τη μέρα, ξεκίνησε η ιστορία των μετέπειτα «Κόκκινων Διαβόλων».
Ο Louis Rocca αργότερα πήρε πόστο στις πωλήσεις των εισιτηρίων στην ομάδα, πριν γίνει εκτελεστικός διευθυντής του συλλόγου. Σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα, είναι ο άνθρωπος που έφερε τον Matt Busby στην ομάδα. Σύντομα ο Ernest Magnall ανέλαβε ως προπονητής και ο σύλλογος μετακόμισε στο νεόκτιστο Old Trafford. Μία σπουδαία ποδοσφαιρική ομάδα είχε πλέον ιδρυθεί. Και ο πρωτομάστορας αυτής δεν ήταν άλλος, από τον μικρό Major.
Πηγή: eyap.gr
