Παγκόσμιος ξεσηκωμός. Κάτι τέτοιο συμβαίνει από χθες το πρωί και αφότου έγινε γνωστή η πρόθεση των δώδεκα ομάδων για δημιουργία κλειστής ευρωπαϊκής λίγκας. Αναμενόμενο; Ναι, θα πουν πολλοί. Η ένταση και η μαζικότητα όμως της αντίδρασης ξεπερνά κάθε προηγούμενο.
Αυτή η αντίδραση φανερώνει με τον πιο τρανό τρόπο πως το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα μέσο ψυχαγωγίας. Δεν είναι δύο ώρες που τις περνάς σαν να είσαι στο θέατρο ή στο σινεμά και παρακολουθείς μια παράσταση ή μια ταινία που σε ενθουσιάζει. Δεν είναι σαν δύο ώρες που περνάς σε ένα παραλιακό στέκι απολαμβάνοντας το καλοκαιρινό κοκτέιλ σου. Για εμάς που μεγαλώσαμε σε ένα γήπεδο και με μια μπάλα στα πόδια, για εμάς που τα σημάδια από τα κτυπήματα στην αλάνα της γειτονιάς μας στην προσπάθεια να παίξουμε μπάλα κρατούσαν για βδομάδες, το ποδόσφαιρο αντικατοπτρίζει όλα τα παιδικά μας όνειρα.
Γιατί μεγαλώσαμε ακούγοντας τον ύμνο του Τσαμπιονς Λιγκ και όση ώρα έπαιζε αντί να βλέπουμε τους παίκτες, φανταζόμασταν τον εαυτό μας να στέκεται μπροστά από το σεντόνι που κυμάτιζε και να φοράει τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας. Γιατί κάθε φορά που μια μικρή ομάδα κατάφερνε να κάνει το απροσδόκητο και να προχωρήσει στην διοργάνωση σε σημείο που κανένας δεν περίμενε, εμείς δημιουργούσαμε στο μυαλό μας το σενάριο με πρωταγωνίστρια την δική μας ομάδα και εμάς στην κερκίδα να πανηγυρίζουμε εκστασιασμένοι αυτή την επιτυχία. Γιατί ανατριχιάσαμε και δακρύσαμε βλέποντας τον Τζέραλντ να το σηκώνει στην Πόλη, και αφού η ομάδα του έχανε 3-0 στο ημίχρονο, ανατριχιάσαμε και δακρύσαμε βλέποντας τον θρυλικό Σερ Αλεξ Φεργκιουσον να το κράτα με τόση περηφάνια. Γιατί γονατίσαμε μαζί με τα πιτσιρίκια του Αγιαξ όταν αποκλείστηκαν από τον τελικό στην τελευταία φάση του αγώνα. Νιώσαμε δέος και συγκίνηση βλέποντας τον Κριστιανο και τον Μεσι να δίνουν και το είναι τους για να κατακτήσουν αυτό το τρόπαιο.
Το ποδόσφαιρο είναι μαγεία, είναι ρομαντισμός, είναι συναισθήματα. Τα λεφτά θα έπρεπε να βοηθήσουν το ποδόσφαιρο να εξελιχθεί και όχι να καταστρέψουν όλα αυτά. Γιατί αν οι οπαδοί γυρίσουν την πλάτη στο άθλημα αυτή θα είναι και η καταστροφή του. Γιατί ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζεται σε μέτρια γήπεδα, από μέτριες ομάδες αλλά με οπαδούς στις εξέδρες να τρώνε τα νύχια τους από την αγωνία. Σε αυτούς ανήκει το ποδόσφαιρο και οχι σε κάποιους κυρίους με κοστούμια.
Και αν αυτοί οι δώδεκα κύριοι πίσω από κλειστές πόρτες αποφάσισαν να διαλύσουν τα πάντα και να αλλάξουν ριζικά αυτό που εμείς αγαπάμε, εγώ απλά θα τους απαντήσω με τουσ στίχους του Άλκη Αλκαίου που μελοποίησε ο Μάριος Τόκας και ερμήνευσε ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπανος…
“”ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟ, ΔΕΝ ΠΑΙΧΤΗΚΕ Η ΠΑΡΤΙΔΑ ΜΑΣ ΑΚΟΜΑ””
