Ψες έπεσε η αυλαία των δυο πρώτων ημιτελικών του Τσαμπιονς Λιγκ. Θεωρώ πως το θέαμα ήταν αρκούντως ικανοποιητικό, με δεδομένη πάντα την παράμετρο πως στο μυαλό των προπονητών υπάρχει και ο επαναληπτικός. Γιατί όπως συνηθίζουν να λένε σε τέτοιου είδους καταστάσεις αυτό ήταν απλά το πρώτο ημίχρονο και κανένα αποτέλεσμα δεν μπορεί να προ εξοφλήσει την κατάληξη του ζευγαριού. Και φυσικά ποιος προπονητής θα πάρει ρίσκα ή θα παίξει το τελευταίο του χαρτί σε ένα πρώτο ημίχρονο; Το δεδομένο πάντως που προκύπτει μετά το τέλος των δυο αναμετρήσεων είναι πως θα πρέπει να περιμένουμε δυο πολύ σπουδαίους επαναληπτικούς.
Μπαίνοντας τώρα λίγο στα πιο βαθιά, μπορούμε να πούμε οτι είδαμε δύο πολύ ισοδύναμα παιχνίδια, στα οποία οι φιλοξενούμενοι πήραν ελαφρύ προβάδισμα. Η απουσία πάντως κόσμου από τα γήπεδα δεν τους δίνει την ευκαιρία να το εξαργυρώσουν αφού πολύ εύκολα μπορούν είτε η Ρεαλ είτε η Παρί να κτυπήσουν με τον ίδιο τρόπο εκτός έδρας, ακριβώς γιατί οι διαφορές ανάμεσα στις ομάδες είναι πολύ μικρές. Το σημείο στο οποίο εγώ θα ήθελα κυρίως να σταθώ είναι στο πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες σε τέτοιου είδους παιχνίδια και πως κάποιες πολύ μικρές λεπτομέρειες μπορούν να σε στείλουν από την κόλαση στον παράδεισο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Αυτή η διαπίστωση βρήκε εφαρμογή ακριβώς στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο η Παρί προηγήθηκε νωρίς και φάνηκε να φέρνει το παιχνίδι στα μέτρα της. Είχε τον έλεγχο στο πρώτο ημίχρονο και έχασε ευκαιρίες για να διευρύνει το προβάδισμα της. Όμως το σκορ του ημιχρόνου ήταν μόνο 1-0. Αυτό ήταν ένα από τα κλειδιά στην εξέλιξη του χθεσινού ματς. Η αδυναμία της Παρί να “”τελειώσει “” την Σίτι την στιγμή που η δεύτερη έκανε ένα μέτριο πρώτο ημίχρονο της στοίχησε στο τέλος.
Στο δεύτερο ημίχρονο, όπως παραδέχτηκε και ο Γκουαρδιόλα, η ομάδα του έπαιξε πιο ελεύθερα. Οι οδηγίες στα αποδυτήρια ήταν να βγουν έξω και απλά να είναι ο εαυτός τους. Να κάνουν δηλαδή αυτό που ξέρουν και αυτό που κάνουν τόσο καλά του τελευταίους πολλούς μήνες. Το αποτέλεσμα αυτής της παρότρυνσης φάνηκε στο γήπεδο. Είδαμε την Σίτι να έχει πολύ καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, το γνωστό τίκι-τάκα που μας συνήθισαν οι ομάδες του Γκουαρδιόλα, και να προσπαθεί να επιτεθεί με μεγαλύτερη ενέργεια. Όμως όσο και αν κατάφερε να πάρει την κατοχή, να έχει τον έλεγχο του ρυθμού και κατ’ επέκταση του αγώνα δεν μπορούσε να βρει καθαρές ευκαιρίες για να σκοράρει.
Και κάπου εδώ είναι που μπαίνουν στη συζήτηση οι λεπτομέρειες που αναφέραμε πιο πάνω. Η ροή του αγώνα και πιθανόν και η μοίρα του ζευγαριού άλλαξαν από μια κακή σέντρα του Ντε Μπρούιν, σπάνιο γεγονός για τον Βέλγο, η οποία όμως κατέληξε στα δίκτυα. Ο Ναβας δεν κατάφερε ποτέ να διαβάσει την φάση, έμεινε κολλημένος για λίγα δευτερόλεπτα περιμένοντας τον Στόουνς να μπει στην πορεία της μπάλας και κάπως έτσι η χαμένη μπαλιά του Βέλγου κατέληξε στο βάθος της εστίας του. Και σαν να μην έφτανε αυτό λίγα λεπτά αργότερα ήταν η σειρά του Μαχρέζ με ένα κακό κτύπημα φάουλ να κάνει το 1-2. Ένα κτύπημα, που όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος στις δηλώσεις του δεν έπιασε όπως ήθελε, πέρασε μέσα από την τρύπα μερικών εκατοστών που δημιουργήθηκε στο τοίχος και αιφνιδίασε τον Ναβας. Κάπως έτσι λοιπόν, χωρίς η Σίτι να δημιουργήσει τις καθαρές ευκαιρίες που θα δικαιολογούσαν 2 εκτός έδρας γκολ σε ένα τέτοιο παιχνίδι, έφυγε νικήτρια από το Παρίσι. Αρκούσαν 2, κατά τα άλλα, κακά εκτελεσμένες αποφάσεις των παικτών της για να καθορίσουν την μοίρα του αγώνα.
Κάτι τέτοια ματς είναι που μας υπενθυμίζουν πως ένα ντέρμπι, τέτοιο ήταν το χθεσινό, μπορεί να καταλήξει στην μια η την άλλη μεριά μέσω κάποιων στιγμών που μπορεί να είναι τόσο περίεργες και σπάνιες που να μην σου δίνουν το δικαίωμα να ελέγξεις. Άσχετα με το αν κάνεις σχεδόν τα πάντα σωστά, είναι στιγμές που μπορεί να κρίνουν την τύχη του αγώνα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Και καμιά φορά χρειάζεται απλά να βρεθεί κάποιος την σωστή στιγμή στο σωστό σημείο ή την λάθος στιγμή στο λάθος σημείο για να γράψει την ιστορία ενός τόσο σημαντικού αγώνα.
