Ποδόσφαιρο!! Ο βασιλιάς των σπορ. Ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα στο ποδόσφαιρο; Τα γκολ φυσικά. Φέρτε στο μυαλό σας τι συμβαίνει 1 δευτερόλεπτο πριν από κάποιο γκολ. Απόλυτη σιγή. Όλοι κρατούν την αναπνοή τους. Και ακολουθεί η έκρηξη. Είναι υπέροχο το συναίσθημα του γκολ και αυτός είναι ο κύριος λόγος που το ποδόσφαιρο ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα αθλήματα. Σκεφτείτε πόσα καλάθια μπαίνουν σε ένα αγώνα μπάσκετ. Πόσοι πόντοι κερδίζονται σε ένα αγώνα τένις ή βόλεϊ. Στο ποδόσφαιρο περιμένεις αυτό το ένα γκολ που μπορεί να κρίνει το παιχνίδι. Είναι πολύ μεγαλύτερη η σημασία και η προσμονή αυτού του γεγονότος που κάνει τα συναισθήματα να γιγαντώνονται σε σχέση με άλλα αθλήματα.
Και κάπου εδώ είναι που πετάγεται ο συντηρητικός της παρέας και λέει την πλέον κλισέ φράση στο ποδόσφαιρο. “Μπορεί η επίθεση να γεμίζει τα γήπεδα αλλά η άμυνα είναι αυτή που κερδίζει τους τίτλους παιδιά”. Και κάπως έτσι φέρνεις στο νου σου τόσες και τόσες περιπτώσεις προπονητών που έκτισαν καριέρα πάνω στην λογική του 1-0. Να μην φάμε γκολ και κάποια στιγμή θα το βάλουμε. Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να πανηγυρίσουν τίτλους και να βάλουν το όνομα τους ψηλά στις σχετικές λίστες.
Τα δυο πιο απτά παραδείγματα στην σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο και ο Ντιέγκο Σιμεόνε. Δυο εν ενεργεία προπονητές που κατάφεραν να έχουν επιτυχίες δυσανάλογες με το εκτόπισμα των ομάδων τους μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν να παίζουν πολύ καλή άμυνα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ημιτελικό του Τσαμπιονς Λιγκ το 2010, που η Ιντερ του Μουρίνιο έπαιξε μαζική άμυνα την Μπαρτσελονα, έκανε 1 τελική σε ολόκληρο το 90λεπτο και αυτή εκτός στόχου, αλλά πήρε την μεγάλη πρόκριση στον τελικό. Φυσικά θα θυμάστε και το show του Special One στο χορτάρι του Καμπ Νου μετά το τελικό σφύριγμα. Επική στιγμή.
Αυτό το παιχνίδι και κατ επέκταση η τεράστια επιτυχία της Ιντερ εκείνη την χρονιά θεωρώ πως ήταν η αφορμή για να δούμε τα επόμενα χρόνια πολλούς προπονητές που θεωρούσαν τις ομάδες τους αουτσάιντερ να επιλέγουν παρόμοιο στυλ παιχνιδιού. 11 παίχτες πίσω από την μπάλα, μαζική άμυνα και προσπάθεια για να κλέψουν τον αγώνα με μια φάση. Το ζήσαμε για αρκετά χρόνια είναι η αλήθεια. Μέχρι που εμφανίστηκαν στον ποδοσφαιρικό χάρτη ταυτόχρονα οι Γκουαρδιόλα και Κλοπ. Και οι δυο τους επέλεξαν ένα εντελώς διαφορετικό τύπο ποδοσφαίρου με πίεση ψηλά, συντριπτική κατοχή της μπάλας και πολλά γκολ. Όταν αυτό το ποδόσφαιρο αποδείχτηκε πως μπορεί να κερδίσει όλα τα τακτικά τρικ των αντιπάλων, το πράγμα άρχισε να αλλάζει. Πλέον βλέπουμε ακόμα και πιο μικρές ομάδες να ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το τι πρέπει να κάνουν όταν έχουν την μπάλα στα πόδια παρά με το πως θα καταστρέψουν το παιχνίδι του αντιπάλου.
Αυτοί που αρνούνται να προσαρμοστούν στη νέα τάξη πραγμάτων είναι οι δύο που ανάφερα πιο πάνω. Μουρίνιο και Σιμεόνε αν και κοουτσάρουν δύο μεγάλες ομάδες, στα δυο μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, επιμένουν στην ξεπερασμένη πλέον φιλοσοφία τους. Και οι δυο έχουν την τύχη να έχουν στα ροστερ τους απίστευτη ποιότητα. Και όμως επιλέγουν να την χρησιμοποιούν με μη αποτελεσματικό τρόπο. Τώρα θα μου πεις τι θέλουν οι Τοτεναμ και Ατλέτικο; Να παίρνουν κάθε χρόνο πρωτάθλημα; Φυσικά και όχι, όμως είναι ξεκάθαρο πως οι ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν αυτές τις δύο ομάδες έχουν όλες τις δυνατότητες για να μας παρουσιάσουν μέσα στις τέσσερις γραμμές πολύ πιο όμορφα πράγματα από αυτά που μας προσφέρουν. Επίσης αν ένας αποκλεισμός από την Λειψία πέρσι ή από την Τσελσι φέτος ή η 5η – 6η θέση και ο αποκλεισμός από την Δυναμό Ζάγκρεμπ είναι οκ, τότε πάω πάσο. Για να μην προσθέσω το πρωτάθλημα που προσπαθεί να χαρίσει, στις πιο μέτριες Ρεάλ και Μπαρτσελονα της 20ετιας, η Ατλέτικο. Πόσα παιχνίδια φέτος η Τοτεναμ προηγήθηκε αλλά δεν το σκότωσε, προτιμώντας τον κλεφτοπόλεμο, και στο τέλος το πλήρωσε; Πως γίνεται να παίζεις στην έδρα σου, απέναντι σε μια μέτρια φέτος Τσελσι, στους 16 της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης και να κατεβαίνεις με το απίστευτο 3-6-1; Πως γίνεται να έχεις τον Φέλιξ στην ομάδα, ενα πολύ χαρισματικό νεαρό ποδοσφαιριστή και να είναι παγκίτης επειδή δεν μπορεί να υπηρετήσει το πλάνο που θέλεις να παίξεις; Πως γίνεται να έχεις στην ομάδα τον Κέιν και τον Σον και να μην τους υποστηρίζεις με ένα επιθετικό πλάνο αλλά να τους αφήνεις να βγάλουν μόνοι τα κάστανα από την φωτιά με ατομικές προσπάθειες;
Αυτά και άλλα πολλά. Αλλά το πιο βασικό είναι άλλο. Αυτή η εμμονή πλέον δεν είναι αποτελεσματική. Δεν έχουν πλέον το άλλοθι των επιτυχιών. Τα τελευταία 4-5 χρόνια έχουν ξεμείνει από τίτλους και επιτυχίες. Αν αυτός δεν είναι λόγος για να αλλάξουν μυαλά τότε ποιος είναι; Κινδυνεύουν να μείνουν στα αζήτητα μόνο και μόνο επειδή είναι ξεροκέφαλοι και δεν προσαρμόζονται στην αλλαγή.
Το γεγονός που είναι ξεκάθαρο πάντως πλέον είναι πως αυτοί οι δύο, επιτυχημένοι κατά τα άλλα, προπονητές με αυτή τους την συμπεριφορά μας δείχνουν τον δρόμο. Το ποδόσφαιρο έχει μπει σε άλλη τροχιά. Οι μαζικές άμυνες και ο κλεφτοπόλεμος είναι πλέον ξεπερασμένες αλλά και αναποτελεσματικές τακτικές. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει μεν πολλή τακτική, όμως ταυτόχρονα πολλά γκολ και θέαμα. Οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί πλέον να επιβιώσει. Αυτό αποδείχτηκε. Έχω την εντύπωση πως αυτή είναι και η άποψη που επικρατεί στους πλείστους προπονητές αυτή την στιγμή και είναι κάτι που θα το δούμε και στο προσεχές Euro. Μακάρι να επιβεβαιωθώ.
